چک و سفته از رایج‌ترین اسناد تجاری در حقوق ایران محسوب می‌شوند که نقش مهمی در معاملات، تضمین تعهدات و تسهیل روابط اقتصادی دارند. قانون تجارت ایران به طور دقیق به مقررات مربوط به این اسناد پرداخته و برای هر یک ویژگی‌ها، شرایط صدور و ضمانت اجراهای خاصی را پیش‌بینی کرده است. آشنایی با قواعد حاکم بر چک و سفته نه تنها برای فعالان اقتصادی ضروری است، بلکه برای عموم مردم نیز اهمیت دارد؛ زیرا بخش زیادی از روابط مالی روزمره بر پایه این اسناد شکل می‌گیرد.
چک نوشته‌ای است که به موجب آن صادرکننده، وجوهی را که نزد بانک دارد، کلاً یا بعضاً مسترد یا به دیگری واگذار می‌نماید.
قانون صدور چک (مصوب ۱۳۵۵ با اصلاحات بعدی) به تفصیل موارد مرتبط با صدور، ظهرنویسی، برگشت و ضمانت اجرای آن را بیان کرده است.
دارنده‌ی چک می‌تواند برای وصول مبلغ آن از سه طریق اقدام کند: مراجعه به بانک، طرح دعوای حقوقی یا شکایت کیفری.
قانون تجارت مواد متعددی را به احکام سفته اختصاص داده است (ماده ۳۰۷ تا ۳۰۹ و بعد).
در صورت عدم پرداخت در سررسید، دارنده می‌تواند با تنظیم واخواست (اعتراض رسمی) علیه صادرکننده یا ظهرنویسان طرح دعوا کند.
